Why should I write? Only for later. Everything that could be written happened between us. What [is there] better than communing. This is what it is all about. What could be written already passed from mouth to ear or to mouth. How wonderful that it is possible to say something immediately - or with a delay, when the time is right. Here [in this notebook] you can write what is nice or too strong or out of place. And there is a bit of all.

Czemuż by sobie pisać. Tylko na później. Wszystko, co można by napisać, działo się między nami. Cóż [bowiem] lepszego niż obcowanie. Przecież o to chodzi. To, co można by napisać, jest przekazane z ust do ucha albo do ust. Jakież to cudowne, że można od razu – albo z opóźnieniem, kiedy chwila sprzyja – powiedzieć. Tu [w tym zeszycie] można pisać, co jest ładne albo za mocne, albo nie na czasie. A takie bywają.

Gdy na horyzoncie ukazuje się drugi brzeg oceanu bytu, myśli [i] uczucia zmieniają przyśpieszenie, bo znaczenie i oddech czasu [jest] coraz krótszy, energie maleją. Myślenie, a szczególnie mówienie potrafi zmieniać nastrój, atmosferę, wrażliwość. Jednocześnie temat coraz częściej pojawia się samorzutnie, gdy przychodzi do cumowania łodzi. Różnica wieku między nami powiększa trudność. We wspólnocie małżeńskiej każde dojrzewa w swoim czasie. Wiele razy przychodzi mi na myśl, że w tej fazie zarażam Cię starością. Wiekiem relatywnym, w którym przeżywa się zarówno biologiczne kryzysy i niespodzianki, jak i psychiczne. Rytm bytu ma swoje wymagania i prawa. Widzisz to najlepiej, wychowując dzieci. Staram się zachowywać z umiarem. Moje szczęście, to że mam Ciebie, „dochodząc”. Kogo będziesz miała Ty w tej fazie? Dzieci, nawet bardzo kochające i kochane, to nie to samo. Ich także nie należy - nie wolno - zarażać na wyrost. Tak, to jest bardzo samotny okres. Ale jakiż by był bez Ciebie?

Ale właśnie nie całkiem tak. U źródła mojego uczucia jest to, co pisane – nasza rozłąka. Myślę, że gdybym był samotny, to znaczy bez partnera, nie przeżywałbym rozłąki, która nas czeka. Nic to jednak w porównaniu z pustką, której bym doznał, nie mając Ciebie. Moje pełne życie zaczęło się od chwili naszego połączenia.

Kasper Pawlikowski w Dzienniku Wspólnym